Émile, ou De l’éducation

Een eerbetoon aan Emile Rousseaux (ik kan dat beter doen terwijl hij nog leeft). 

Op zaterdag 28 oktober stond in de sportkatern van het nieuwsblad (na veel voetbalgeleuter, want de mensen lezen dat toch zo graag), een mooi artikel over Emile. Een artikel waar Emile weer spijkers met koppen slaat. Emile is voor mij, en wellicht veel trainers van mijn generatie, een bron van inspiratie geweest. Graag leg ik uit waarom!

Hoe gepassioneerd en veeleisend hij ook is, elke clinic kon je ervaren dat zijn wereld veel ruimer was dan het volleybalterrein. Een verademing in de enge sportwereld waar je maar "zo goed bent als je laatste wedstrijd". Reeds voor het een topic was had hij door dat volleybal - en bij uitbreiding sport - niet alleen een doel was maar ook een middel. Sport is leven en leven is sport, zo zou je het kort kunnen samenvatten. 

Wellicht werd Emile, net zoals Jan De Brandt, geïnspireerd door de Argentijn Enrique Pisani die eind de jaren 80 in Lennik landde en  de wereld plots heel anders naar volleybal liet kijken. Persoonlijkheden, boeiende sprekers en gedreven door passie. Het feit dat ze beiden hun verhaal en inzichten deelden in een "sappig taaltje" maakte het wellicht nog aangenamer om naar hen te luisteren.

Maar waarin onderscheidt Emile zich van die andere toptrainers. Emile benaderde de sport als een wetenschapper. "Meten is weten" is zijn adagium. Hij doet niet zomaar iets omdat een ander dat ook doet. Wat hij doet is onderbouwd. En dat wou hij trainers bijbrengen tijdens zijn clinics:  denk na waarom en hoe je iets doet. Durf te experimenteren ook,  durf anders te doen dan anderen maar weet wel waarom je het anders doet!  Bij elke oefening volgde een uitgebreide uitleg over het waarom, iets wat me altijd veel meer kon interesseren dan de oefening op zich. Want een oefening is maar de vertaling van een idee naar een concrete situatie en iedere trainer zou zijn eigen taal moeten spreken. 

Na elke opleiding ging je ook naar huis met een karrenvracht aan referenties en namen die je toch echt eens moest "googelen".  Emile geeft graag zijn bronnen vrij en verrassend (in die tijd toch) waren dat dikwijls namen uit andere sportdisciplines of zelfs namen die helemaal niet uit de sport kwamen. Die honger naar kennis en inzicht heb ik steeds bijzonder gewaardeerd. Het leerde me dat volleybal alleen maar een middel was om de wereld te verkennen.

"Saved by the bell", het is een legendarisch slechte Amerikaanse sitcom en de al even ongelukkige titel van de internationale lerarendag waarop aandacht gevraagd werd voor goed onderwijs voor iedereen. De bel zal zelden ons onderwijs of de mensheid redden. Emile is ook niet te stoppen door een bel of einduur, je weet steeds wanneer zijn clinics beginnen maar nooit wanneer die eindigen (toch zeker in zijn beginperiode). Zo hoort het ook, passie laat zich niet opsluiten in uren. Wie in de flow komt verliest elk besef van tijd. Je stopt toch niet als de bel gaat, je stopt als je uitgepraat of uitgespeeld bent, zoals het jongetje dat urenlang met lego speelt. Ik wens het iedereen toe, weg met de (school)bel! Laat ons ook in de sport gaan voor "mastery" in plaats van scores!

Respect dwing je niet af, respect verdien je. Een goed voorbereide clinic of bijscholing verdient respect. Er zijn te veel clinics en bijscholingen waar er veel gepraat wordt en weinig gezegd. Waar de spreker belangrijker is dan wat hij te vertellen heeft.  Rousseaux praat veel maar heeft wel degelijk iets te vertellen en weet verdomd goed wat en hoe hij dit wil vertellen. Lesgeven is een vak,  Emile een vakman!

Emile is een leermeester, geen vriend, maar ik ben altijd blij om hem nog eens terug te zien! Bedankt Emile!